Blikvanger

Het is altijd Wad; maar telkens anders. Iedere keer wanneer ik langs de Waddenzee fiets of loop is de zee anders. Het licht, de wind, het getij; maar ook  hoe je er zelf bij zit of loopt, maken het verschil. Nooit is  de sfeer precies hetzelfde, zelfs niet wanneer je op precies hetzelfde tijdstip terug zou keren.  De zee laat zich lastig vastleggen.

Toch is dat natuurlijk wel geprobeerd. De kunstenaar Bruno  van den Elshout heeft een jaar lang ieder uur een foto gemaakt van de zee. Telkens op precies dezelfde plaats. In dit project  was dat het dak van het NH Atlantic Hotel Den Haag in Kijkduin. Maar het zou op iedere plek kunnen en hetzelfde resultaat opleveren.

Je zou namelijk verwachten dat er in de ruim 8700 foto’s die dat opleverde, heel veel dubbelen moeten zitten. Toch is dat niet het geval. Ieder plaatje is altijd een klein beetje anders. Misschien wel omdat de zee iets van eeuwigheid in zich draagt. Het voortdurende ritme van eb en vloed, van de wisselende seizoenen, van de mens die langsfietst en de dijken die leeg en verlaten zijn, maakt dat de zee aan de tijd ontsnapt. Haar ziel is niet te vangen. En dat kunnen we wellicht ook omdraaien: wat we niet kunnen vasthouden, draagt iets van eeuwigheid in zich.

Deze keer bij de foto een kort gedicht van Judith Herzberg. Over de zee natuurlijk:

De zee kun je horen

met je handen voor je oren,

in een kokkel,

in een mosterdpotje,

of aan zee.

Ds. Evert van Leersum